Δυο κουταλιές από τη μαγική καφέ σκόνη, λίγη ζάχαρη με λίγα περασμένα χρόνια, λίγο νερό με λίγη υπομονή. Αν θες, προσθέτεις γάλα όπως ακριβώς προσθέτεις άτομα στη ζωή σου, αν θες βάζεις κανέλα ή σοκολάτα για να το νοστιμίσεις και για να γλυκαθείς από την πίκρα της ζωής. Καφές: Μια έννοια που μας συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Κι όμως, κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτόν, είναι τόσο συνηθισμένος και δεδομένος για εμάς. Ο λεγόμενος καφές της παρέας, δηλαδή ο καφές που βγαίνοντας έξω παραγγέλνεις, για να σε συντροφέψει σύντομα στη κουβέντα σου.
»Στη Ματούλα αρέσει ο Μίλτος από το πολυτεχνείο» θα φωνάξει η Μαρία, όλοι θα σκάσουν στα γέλια και εσύ ευχαριστημένος, γελώντας ακόμη, θα πιεις μία γουλιά καφέ. Ίσα-ίσα να χωνέψεις τον νέο έρωτα με μία δόση καφέ. Ο καφές της ρουτίνας, δηλαδή ο καφές που με φούρια αφού μπεις μέσα στο μικρό μαγαζάκι με τον φτηνό καφέ »ένα καπουτσίνο και γρήγορα» θα φωνάξεις, το γκαρσόνι θα σε κοιτάξει με αντιπάθεια που έχεις τέτοιες απαιτήσεις πρωί-πρωί. Θα πιεις τη γουλιά σου βιαστικά, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα, κρατώντας παράλληλα τον χαρτοφύλακά σου. Ο καφές της παρηγοριάς, δηλαδή ο καφές που θα πιεις σε μία κηδεία κλαίγοντας ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.
Ο καφές, θα είναι εκεί από την αρχή της ζωής σου έως το τέλος της. Πόσα μυστικά έχει ακούσει ένα τέτοιο φλιτζάνι; Πόσες κρυφές εξομολογήσεις; Πόσα κλάματα και στεναχώριες; Κάθε μας στιγμή περιβάλλεται με αγάπη από αυτή τη μαγική συνταγή. Ξεχνιέμαι καμία φορά και κοιτώ μέσα στο φλιτζάνι τη μαύρη άβυσσο που μου προξενεί μία παράξενη γοητεία, κάποιο δέος και αρκετό φόβο. Φοβάσαι κάποιες φορές, πως θα πέσεις στη μαυρίλα και δε θα βρεις το δρόμο για έξω, ζαλίζεσαι λίγο. Άλλες φορές πάλι, όταν το κοιτώ, μου φαίνεται ένα φλιτζάνι ζεστός καφές, οικείος, που σε καλεί να κολυμπήσεις μέσα του.
Δεν κολυμπάς όμως ποτέ, γιατί πάντα θυμάσαι πως αυτό είναι απλά ένα φλιτζάνι με καφέ και ως γνωστόν, αδυνατείς να χωρέσεις μέσα, θα το έλεγες.. και μια απότομη επιστροφή στην πραγματικότητα. Ο καφές, σου θυμίζει πως έχεις όνειρα. Καμιά φορά, σου ψιθυρίζει ιστορίες από την μακρινή Αραβία και από την Αιθιοπία. Τις περισσότερες φορές δεν τον ακούς, τον αγνοείς, γιατί η φωνή του καταπνίγεται από τις κόρνες των αυτοκινήτων, από τα γέλια των θαμώνων της καφετέριας..ήχοι ρουτίνας. Αν τον ακούσεις όμως, αν του δώσεις λίγο χρόνο από την καθημερινότητά σου, σίγουρα θα ανταμειφθείς. Θα καταλάβεις πόση διαφορά υπάρχει στον καλά αλεσμένο καφέ που μιλάει λίγο πιο δυνατά από τους άλλους ή στην αραβική ποικιλία που ξέρει περισσότερες ιστορίες να σου πει.
Δεν παρατηρούμε και δε δίνουμε την παραμικρή σημασία σε πράγματα μικρά που είναι εκεί σε μια γωνία όλα μας τα χρόνια. Αγνοούμε τους ψιθύρους, τα όμορφα μάτια και τα τραγούδια. Ας σκεφτούμε πόσα πράγματα στη ζωή μας έχουμε αγνοήσει ακριβώς επειδή τα προσπερνούσαμε χωρίς να δούμε την ομορφιά τους. Την επόμενη φορά που θα πιεις τον καφέ σου, που θα κοιτάξεις τον ουρανό, που θα περάσεις από το μπαλκόνι με το μεγάλο αγιόκλημα που μοσχοβολάει, κλείσε λίγο τα μάτια και άφησε τον εαυτό σου να φανταστεί ελεύθερα. Όταν ξανανοίξεις τα μάτια, θα νιώθεις λιγάκι πιο παρηγορημένος να συνεχίσεις πιο δυνατός, να δεις πίσω από τη σημασία των λέξεων και από λογιστικά χαρτιά με αριθμούς. Έτσι, σίγουρα θα μοιάσεις λίγο πιο πολύ με έναν Δον Κιχώτη της σύγχρονης πραγματικότητας!
Σεμίνα Στέφου
