Είναι, πράγματι, πολύ διαφορετική η προσαρμογή ενός μικρότερου παιδιού και ενός εφήβου στη νέα κατάσταση που δημιουργείται όταν ο διαζευγμένος ή χήρος γονέας παντρεύεται ή συμβιώνει με τη νέα του σύντροφο. Ο νέος σύντροφος αποτελεί ένα «νέο» πρόσωπο το οποίο εισέρχεται σε μια ήδη δομημένη οικογενειακή κατάσταση.
Γιατί, ας μην παρασυρόμαστε και ξεχνάμε, ότι για τα παιδιά το διαζύγιο ή ο αιφνίδιος θάνατος ενός γονέα δεν αλλάζει τη δομή της οικογένειας προέλευσης. Σε ψυχολογικό επίπεδο για τα παιδιά, η οικογένεια προέλευσης παραμένει πάντα η ίδια, απλά οι συνθήκες της καθημερινότητας και της συμβίωσης αλλάζουν. Το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό καθώς διευκολύνει σημαντικά την κατανόηση πολλών περίπλοκων προβλημάτων που προκύπτουν.
Η ρεαλιστική κατάσταση που προκύπτει λοιπόν είναι ότι κάποιοι άνθρωποι με διαφορετικό υπόβαθρο, άλλα βιώματα, εμπειρίες και οικογενειακό ιστορικό καλούνται να ζήσουν μαζί πλέον, κάτω από την ίδια στέγη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να δημιουργήσουν και μια νέα ομάδα, τη νέα οικογένεια, που θα είναι λειτουργική και, κυρίως, ευχάριστη για όλους.
Αυτό, βέβαια, ισχύει και για τους δύο συντρόφους που επίσης αναζητούν ισορροπίες στη νέα κατάσταση της συμβίωσης. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, η ανασυσταμένη οικογένεια δεν είναι ούτε απλή, ούτε εύκολη υπόθεση. Κοινωνικά καταρχάς, αλλά και ψυχολογικά, αυτές οι νέες σχέσεις και συμβιώσεις μπορεί να γίνουν εξαιρετικά περίπλοκες, συγχυτικές και, συχνά, συγκρουσιακές.
Πως το διαχειρίζεται ένας έφηβος;
Σε αυτό το δύσκολο έργο λοιπόν μπορεί να προκύψουν ιδιαίτερες δυσκολίες με τον έφηβο. Ένα παιδί μικρότερης ηλικίας είναι γενικά πιο εύκολο να προσαρμοστεί γιατί είναι ακόμη στην ευεπηρέαστη ηλικία του δεσίματος, της ταύτισης και της συμμόρφωσης, της ενδοτικότητας προς τους σημαντικούς άλλους ενήλικες. Ουσιαστικά, το μικρό αγόρι ή το κορίτσι είναι «ανοιχτό» να δεθεί με το νέο σύντροφο και να παρασυρθεί ουσιαστικά από τη ροή της ζωής και της καθημερινότητας σε αυτή τη νέα συμβίωση.
Αντιθέτως, ο έφηβος που τώρα αποχωρίζεται και αποσυνδέεται από την παιδική ηλικία και τους γονείς, έχει μεγαλύτερη τάση να κρατήσει το νέο σύντροφο σε απόσταση. Το μικρό παιδί μπορεί να νιώσει ότι έχει πολλά να κερδίσει από τη διαμορφούμενη σχέση με το νέο σύντροφο, ενώ ο έφηβος το αντίθετο: νιώθει ότι έχει πιο πολλά να χάσει όσον αφορά την αυτονομία του και τη θέση του μέσα στην οικογένεια. Είναι, πράγματι, μια μεγάλη πρόκληση!
Ο έφηβος έχει επίσης αρχίσει να «μιλάει» και να θέτει τη δική του γνώμη μέσα στο σπίτι. Έτσι, είναι πιο πιθανό και να αντιπαρατίθεται όταν διαφωνεί σε κάτι. Ο φυσικός γονέας είναι πιο εύκολο να «απορροφήσει» αυτή την αντιδραστικότητα και να την θεωρήσει ως κάτι φυσικό καθώς βιώνει τη διαδικασία ανάπτυξης του παιδιού του που περνά από διάφορα στάδια και νιώθει υπεύθυνος γι’ αυτή. Παράλληλα, υφίσταται και ένα παρελθόν εμπειριών αγάπης και φροντίδας μεταξύ τους που μπορεί να στηρίξει τη σχέση σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της αντίδρασης και της αμφιθυμίας.
Διεκδίκηση και ανταγωνιστικότητα
Παράλληλα, ο έφηβος μπορεί να νιώσει ότι το νέο άτομο αποσπά την προσοχή του γονέα του ή τον διεκδικεί και δημιουργούνται με αυτό τον τρόπο δύο στρατόπεδα. Η ανταγωνιστικότητα μπορεί να γίνει έντονη και πιθανό ελλοχεύει και πάλι ο φόβος ότι ο ίδιος «θα χάσει το γονέα του».
Συχνά μπορεί να περιμένει να φύγει ο «ξένος» για να μπορέσει να είναι μόνος με το γονιό του και να έχει περισσότερο χρόνο μαζί του για να του πει τα δικά τους. Επίσης, μπορεί να βρίσκεται στην πολύ δύσκολη θέση να νιώθει ότι ο γονιός του αγαπά ένα άτομο που ο ίδιος αντιπαθεί και δεν του αρέσει καν. Ή, ότι και ο ίδιος ο γονιός του αρχίζει και συμπεριφέρεται όπως ο νέος σύντροφος…
Διαχείριση κατάστασης
Σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος διαχείρισης που θα πρέπει σίγουρα «να συστήνεται» με αργούς ρυθμούς. Είναι σημαντικό, στα πρώτα στάδια ιδιαίτερα, να αφεθεί ο βιολογικός γονέας να διαχειρίζεται ο ίδιος τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών του, ιδιαίτερα όσον αφορά τυχόν παρατηρήσεις ή τιμωρίες κλπ. Οι αλλαγές που προτείνονται είναι επίσης σημαντικό να συστήνονται με αργούς ρυθμούς. Είναι σημαντικό ο νέος σύντροφος να προσαρμοστεί αρχικά ο ίδιος στην ήδη διαμορφωμένη οικογένεια και τη δυναμική της και να δοθεί χρόνος σε όλους για συστάσεις και αλλαγές.
Αν ο νέος σύντροφος αρχίσει να συστήνει αλλαγές πολύ γρήγορα και απότομα είναι πιθανόν να αποκτήσει τη φήμη του περίεργου, του τυραννικού. Αντιθέτως, αν είναι πολύ δοτικός, στην αγωνία και την προσπάθειά του να γίνει αποδεκτός, μπορεί να νιώσει τελικά ότι τον εκμεταλλεύονται και ότι δεν εκτιμώνται οι προσπάθειές του. Είναι σημαντικό και από την πλευρά των συντρόφων να σταματήσουν οι εξιδανικεύσεις και οι φαντασιώσεις ότι όλα είναι απλά και, κυρίως, ότι μπορούν εύκολα να «μεταμορφωθούν» σε ένα λειτουργικό σύνολο. Χρειάζεται δουλειά, υπομονή και προσπάθεια…
Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://psychologynet.gr/πώς-αντιμετωπίζει-ο-έφηβος-τη-συμβίωσ/