Και συ την ψάχνεις. Στους δρόμους, στα φώτα της πόλης, στα άδεια σπίτια, στην αντανάκλαση της μορφής σου στο τζάμι του μετρό. Κι ας μοιάζει χιμαιρική σε έναν τέτοιο κόσμο. Κι ας την κάνει ολοκαύτωμα, και ας την κακομεταχειρίζεται όποιος πλεονέκτης (και συνάμα τυχερός) την εκλαμβάνει. Δε χωράει στις ασφυκτικά γεμάτες καρδιές τους. Γεμάτες από κενά συναισθήματα, άδειες κατ’ουσίαν. Οξύμωρο ε; Την προσφέρεις γενναιόδωρα, όση έχεις. Δίνεις από αυτή που βρίσκεται στα λουλούδια των πνευμόνων σου και λίγη από εκείνη που βρίσκεται κάτω από τις πεταλούδες της καρδιάς σου. Σωστά;
Όμως τους πνίγει. Κάθε μέρα και περισσότερο. Φοράει μαύρα γάντια και τυλίγει τα δάκτυλά της γύρω από το λαιμό τους. Βαραίνει την ανάσα τους. Και έτσι η αγάπη που ξεριζώνεις από τα έγκατα του εαυτού σου γίνεται νερό στα μάτια σου. Μετατρέπεται σε μεγάλο καταρράκτη που κυλάει στο πρόσωπο σου ή σαπίζει στην άκρη του τσιγάρου σου. Μετά αρχίζεις να τρέχεις και να φοβάσαι, ενώ παράλληλα αναρωτιέσαι. Μα καλά εγώ τους έδωσα ένα ουράνιο τόξο.. δεν καταλαβαίνω γιατί βλέπουν μόνο το μαύρο στα γάντια. Πως μπορούν να είναι τόσο αξιολύπητοι! Είναι τόσο κρίμα που δεν μπορούν να διακρίνουν τα χρώματα..! Ξέρεις.. το μοβ, το κόκκινο,το μπλε, το κίτρινο.
Σε ποιο άπειρο να τείνει η δυστυχία τους… στο συν ή στο πλην; Ποιο είναι το κράμα της δικής τους καρδιάς; Πώς τολμά ένα κράμα από μέταλλα και σκουπίδια να περιφρονεί έναν ζωντανό οργανισμό; Πώς τολμά να τον εκμηδενίζει; Η αγάπη έχει σάρκα και οστά.. έχει ψυχή και μακρυά μαλλιά. Να το ξέρεις αυτό. Κάθε φορά που θα πλησιάζουν την σκανδάλη τους στον κρόταφό της, να ρίχνεις το βλέμμα σου άλλου. Γιατί δεν υπάρχει πιο λυπηρή εικόνα από αυτή. Αν είσαι τυχερός θα τη δεις να ανασταίνεται πάλι και να ζεσταίνει την καρδιά σου.
Και εκείνη θα είναι η στιγμή που πρέπει πλέον να την κρατήσεις για σένα. Και μην τολμήσεις να ντραπείς στιγμή που μπορείς να διακρίνεις τα χρώματα σε ουράνια τόξα αντί για το μαύρο φόντο. Να μην χαμηλώνεις το βλέμμα σου κάθε φορά που τα λουλούδια ανθίζουν στους πνεύμονές σου. Να τα ποτίζεις και να είσαι περήφανος γι’ αυτά. Και μη μου ανησυχείς, υπάρχουν κάποιοι -ας είναι και ελάχιστοι – άνθρωποι εκεί έξω που κυκλοφορούν με ποτιστήρια. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται σε έναν κόσμο γεμάτο με ψαλιδοχέρηδες!
~Ηλιάνα Δασκαλοπούλου
