Και σε ρωτάω.. Τι είναι πιο εύκολο; Να παρακολουθείς τη ζωή ή το θάνατο; Από τη μία σταματάς τη δική σου ζωή και βλέπεις τους πάντες και τα πάντα να εξελίσσονται και από την άλλη, ίσως βλέπεις το θάνατο ενός αγαπημένου. Δεν ξέρω τι πονάει πιο πολύ. Οι αγαπημένοι μας θέλουμε να ζούνε για πάντα. Να τους έχουμε δίπλα μας κάθε ώρα και στιγμή, σε κάθε αποτυχία και επιτυχία. Αυτό το ξέρω με σιγουριά. Καλώς ή κακώς το νιώθω συχνά. Βλέπεις έχω χάσει ανθρώπους που θα ήθελα όσο τίποτα δίπλα μου τώρα, αλλά και κάθε μέρα. Σίγουρα έχεις κι εσύ.
Αλλά παρόλα αυτά, αυτή είναι η φυσική εξέλιξη. Αυτή είναι η πορεία της ζωής. Από την άλλη, το να βλέπεις τη ζωή να προχωράει κι εσύ να μένεις στάσιμος είναι πιο επώδυνο. Φαντάσου όλοι να εξελίσσονται και να προχωράνε, να ανοίγουν και να κλείνουν κεφάλαια κι εσύ εκεί να τους παρακολουθείς αθόρυβα. Γιατί να ξέρεις, όταν οι άλλοι προχωράνε δεν μπορείς να συμβαδίζεις μαζί τους για καιρό ενώ ταυτόχρονα μένεις στάσιμος.
Σκέψου μια διαδρομή που εσύ βρίσκεσαι στην αφετηρία και μένεις εκεί ή τρέχεις μέχρι λίγα μέτρα παρακάτω. Όσο οι άλλοι προχωράνε μπορούν να σε ακούν και να σε βλέπουν για λίγο. Προχωράνε κι άλλο και ακόμα κι αν δε σε βλέπουν καλά, αν φωνάξεις μπορεί να σε ακούσουν. Κι ύστερα προχωράνε κι άλλο και, ούτε να σε δουν μπορούν, ούτε να σε ακούσουν πια.
Γι’ αυτό δεν έχεις άλλη επιλογή πάρα να προχωρήσεις. Είτε για να φτάσεις τους άλλους, είτε για να χαράξεις μια ολότελα δική σου πορεία. Εν κατακλείδι μπορείς να μείνεις στάσιμος, βλέποντας άλλους να προοδεύουν ή μπορείς να συνεχίζεις με τους δικούς σου ρυθμούς και τη δική σου πορεία και να συμφιλιώνεσαι με το χαμό δικών σου ανθρώπων, γιατί έτσι είναι η ζωή.
Άνθρωποι φεύγουν κι έρχονται κι εσύ οφείλεις να συνεχίσεις. Aλλιώς, η ζωή θα συνεχίσει χωρίς εσένα!
Γεωργία Καγιάννη
