Της Εβελίνας Πρεβέντη
Κατά πόσο αληθινοί είμαστε; Και ασχέτως με το πόσο, είμαστε αληθινοί; Αληθινοί τόσο με εμάς όσο και με εκείνους που αγαπάμε και μας αγαπούν.
Το να είσαι αληθινός, παντού και πάντα, δεν είναι κάτι ουτοπικό, γιατί ξέρουμε πως οτιδήποτε ουτοπικό απορρίπτεται άμεσα, παρά μονάχα κάτι δύσκολο που σημαίνει πως σίγουρα δεν είναι ακατόρθωτο. Η έννοια της δυσκολίας, μας ωθεί να την κυνηγήσουμε προκειμένου να ανακαλύψουμε την ευκολία που κρύβει μέσα της.
Το να είσαι αληθινός είναι μια αναλλοίωτη αξία που συνορεύει με την αποδοχή. Νομίζω πως από εκεί ξεκινάνε όλα. Αποδεχόμενοι τον εαυτό μας, έτσι ακριβώς όπως είναι, χωρίς να τον κρίνουμε, χωρίς να τον πιέζουμε και χωρίς να τον γεμίζουμε με ενοχές, καταφέρνουμε να τον μελετήσουμε, κοιτάζοντάς τον τόσο από κοντά όσο και από μακριά, να τον θαυμάσουμε και να τον αγκαλιάσουμε.
Είναι σπουδαίο να γνωρίζουμε και να αποδεχόμαστε το μέσα μας. Χωρίς να προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από δικαιολογίες που ενοχοποιούν οτιδήποτε άλλο πέρα από εμάς. Χωρίς να κρεμόμαστε από τη γνώμη των άλλων και τη γνώση τους σχετικά με το τι είμαστε και τι δεν καταφέραμε να είμαστε. Γιατί, ο καθένας μας είναι αυτό που είναι. Και γι’ αυτό το αληθινό «είναι» , αξίζει να προσπαθήσουμε, να το θεμελιώσουμε και να μην το αλλοιώσουμε.
Ας εστιάσουμε στο τι θέλουμε εμείς, πάντοτε χωρίς να καταπατούμε καμιά ελευθερία, στο τι πιστεύουμε εμείς και όχι τι ενστερνιζόμαστε για να γίνουμε αποδεχτοί. Πραγματικά αποδεκτοί γινόμαστε όταν είμαστε η πιο αληθινή πλευρά του εαυτού μας, κυρίως επειδή πρώτα απ ΄όλα αρέσουμε σε εμάς τους ίδιους. Και αυτό ακριβώς είναι το σημαντικότερο, για να αρέσουμε και στους υπόλοιπους…
