Πλέον ξέρεις ποιο είναι το πιο οδυνηρό απ’ όλα; Το ότι δεν ελέγχεις τη λύπη μου, αλλά το θυμό μου. Λυπάμαι για σένα που κρατάς έναν άνθρωπο φυλακισμένο και ας λες πως τον έχεις ελεύθερο. Αλλά πιο πολύ λυπάμαι για μένα. Λυπάμαι που είμαι αδύναμη. Λυπάμαι που έμαθα να κλαίω σιωπηλά γυρνώντας το κεφάλι κάθε φορά που κάθεσαι δίπλα μου και κοιτάς τον ανόητο υπολογιστή σου. Γιατί πιο πολύ ευχαρίστηση θα πάρεις από ένα άψυχο κινητό και έναν πανάκριβο υπολογιστή, παρά να γυρίσεις το βλέμμα σου σ’ εμένα έστω και για ένα δευτερόλεπτο.
Πλέον δεν με ξέρεις καθόλου, ούτε καν παρατηρείς ότι εγώ ουρλιάζω από μέσα μου, δακρύζω και αναζητώ μια αγκαλιά. Αλλά λυπάμαι. Λυπάμαι για σένα που δεν μου τη δίνεις. Λυπάμαι, για μένα που την περιμένω. Λυπάμαι, που πλέον κοιτάς τα μάτια μου σαν όλων των υπολοίπων. Λυπάμαι που βλέπω σιγουριά στο ύφος σου. Λυπάμαι που δεν τρέμεις πια στην ιδέα ότι μπορεί να με χάσεις. Λυπάμαι που όταν κοιμάσαι δεν ανοίγω το φως και τρέχω στο μπάνιο να ξεσπάσω στα κλάματα. Λυπάμαι που με εκμηδενίζεις αλλά συνεχίζω να χαμογελάω μπροστά σου. Λυπάμαι που πιστεύεις ότι με αγαπάς, αλλά εγώ ξέρω την πραγματικότητα.
Λυπάμαι που βάζεις τοίχους και εγώ τους βάφω μαύρους και μετά τους κοιτάω. Λυπάμαι που γυρνάω από το σπίτι σου και κάνω εμετό. Λυπάμαι που έχω δυο ζωές. Λυπάμαι που δεν μπορώ να αντιδράσω. Λυπάμαι που με πλήγωσες. Λυπάμαι που με παράτησες, αλλά εγώ σε ξανά πίστεψα. Λυπάμαι που νιώθω εγκλωβισμένη σε κάτι που δεν επέλεξα. Λυπάμαι οικτρά που ζω μέσα σ΄ένα σιδερένιο κλουβί τα καλύτερα μου χρόνια. Λυπάμαι που φοβάμαι. Λυπάμαι που ελέγχεις εσύ τα πάντα. Λυπάμαι που κάνω όνειρα για εμάς και εσύ κάνεις όνειρα για τον εαυτό σου. Λυπάμαι που δεν με θαυμάζεις πια. Λυπάμαι που ξέρουμε και οι δυο, ότι ο έρωτας τελείωσε. Μα πιο πολύ λυπάμαι που είμαστε ακόμα μαζί. Ειλικρινά, βαθιά και σιωπηλά λυπάμαι..
Ηλιάνα Δασκαλοπούλου
