Σαν άλλος θαλασσοδαρμένος Οδυσσέας κυνηγάμε εκείνη την Ιθάκη που θα λυτρώσει την ψυχή μας και το ταξίδι μας θα ολοκληρωθεί .Είναι σαν εκείνους τους στόχους που μόλις το βέλος χτυπήσει στο κέντρο του, ένας βαθύς μας πόθος φτάνει στο τέλος του με επιτυχία. Βέβαια, δυστυχώς δε φτάνουν όλα τα καράβια στην Ιθάκη τους. Ο πολυπόθητος προορισμός μπορεί να είναι τόσο κοντά αλλά τα κύματα απροσπέλαστα ή τουλάχιστον ο καραβοκύρης του μπορεί να ‘χει άλλα ταξίδια κατά νου. Αμφίρροπος ο ρόλος.
Απ’ τη μία, προτού η ελπίδα ωριμάσει και τη θέση της λάβει η παρηγορούσα πλέον ψευδαίσθηση, σα γνήσιος Οδυσσέας κυνηγάς δικαιωματικά την Ιθάκη που σου ανήκει. Γιατί και ποιος δεν αξίζει λίγη ευτυχία; Όλα αυτά ως ότου ο ταξιδιώτης να κουραστεί να διεκδικεί εκείνο το παραδεισένιο νησί που απ’ ότι φαίνεται δε θέλει να μοιραστεί τους καρπούς του μαζί του. Και τότε τι; Τότε, εγκαταλείπεις το ρόλο του πολυμήχανου μυθικού ήρωα και γίνεσαι εκείνη η Πηνελόπη που περιμένει καρτερικά η μοίρα να αποφασίσει να διασταυρωθούν οι δρόμοι των δυο ηρώων. Γιατί, είναι τραγική ειρωνεία δυο άνθρωποι να περπατάνε σε παράλληλους δρόμους, που όμως είναι χωριστοί.
Και έστω, το μακρόσυρτο ταξίδι της ζωής σε αναγκάζει να αναζητήσεις νέους προορισμούς που θα καλύψουν τα κενά σου. Και όμως, όσα ταξίδια και να κάνεις ένας είναι ο προορισμός, γιατί νομίζεις πως δραπετεύεις αλλά τελικά πέφτεις τρέχοντας μέσα στον εαυτό σου.
Και ίσως να έχουν μεγαλύτερη σημασία εκείνα που δε ζήσαμε, εκείνα που τα ζήσαμε νοητά και ας μην το έμαθαν ποτέ οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, αφού έτσι κι αλλιώς δεν ήθελαν να το ξέρουν. Γιατί, χτίσαμε τη ζωή μας μέσα σε εκείνη την ψευδαίσθηση που κρατούσε το όνειρο ζωντανό.
Όπως είπε και Άντον Τσέχωφ ,εκείνη η ψευδαίσθηση που μας συναρπάζει είναι προτιμότερη από δέκα χιλιάδες αλήθειες..!
~Δήμητρα Καζάνη
