Από τη Δ.
Μπαίνοντας σε μια νέα ζωή, με μια νέα πόλη πίστευα στην ειλικρίνεια και στην εμπιστοσύνη που μπορώ να δείξω σε άτομα τα οποία είναι ακριβώς στην ίδια θέση με εμένα. Ένα χρόνο αργότερα αλλάξαν πολύ τα πράγματα που ήθελα να είναι αλήθεια μέσα σε κάθε κοινωνία που θα συμμετείχα.
Ανοίγοντας τα ματιά μου το πρωί της πρώτης μου μέρας στο νέο μου περιβάλλον, το ΤΕΙ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ, ονειρεύτηκα καινούργιες γνωριμίες, ανθρώπους χαμογελαστούς που ήταν εκεί που επέλεξαν μια χρονιά πίσω και πάλεψαν για την θέση τους, καταστάσεις και εμπειρίες που θα σκεφτόμουν στην διάρκεια της ζωής μου και θα έλεγα ότι ήταν τα πιο ωραία και αθώα χρόνια μου. Συνέχισα την μέρα μου με αυτήν την διάθεση και πέρασαν ακόμα 2-3 μέρες που απλά ονειρευόμουν.
Επιτέλους είχε έρθει η μέρα. Η 9η μέρα που είχα πάει εκεί. Στις ίδιες αίθουσες και στα ίδια θρανία. Μέσω μιας κοπέλας που είχα γνωρίσει έγινε η γνωριμία μου μαζί του. Δεν πέρασε πολύ ώρα ώσπου κατάλαβα ένα πράγμα, είναι ο κολλητός που θα έχω εδώ, στην νέα μου ζωή. Ταιριάξαμε αμέσως, κάναμε πλάκες, κοροϊδεύαμε, περνούσαμε όρια αστείου για άτομα που μόλις είχαν γνωριστεί και το καλύτερο; Εκεί που τσεκαριστήκαμε ήταν όταν και οι δυο κάναμε το ίδιο αστείο και γελάσαμε μόνοι μας μέσα στην παρέα. Δέσαμε ακαριαία, χωρίς να σκεφτεί κανένας μας ούτε στο ελάχιστο ότι μπορεί να κρύβεται το κάτι ερωτικό. Ούτε κατά διάνοια, ήμασταν απλά σαν χρόνια κολλητοί. Συνεχίσαμε την παρέα μας, βγαίναμε για καφέ, γελούσαμε, είπαμε προσωπικά μας θέματα και πάνω από όλα ήμασταν δεμένοι γιατί ήμασταν αληθινοί, ως ένα σημείο αυτό.
Γρήγορα ήρθε η πρώτη κατάσταση που με έκανε να του πω “ζήσε όπως θέλεις αρκεί να είσαι χαρούμενος”, το έκανε και χάρηκα πολύ όταν τον έβλεπα χαρούμενο και όταν με κοιτούσε και ήταν το βλέμμα του σαν να μου έλεγε “σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις”. Αυτό ήθελα και θέλω από τους ανθρώπους δίπλα μου, ότι έχουν να έρχονται και να μου το λένε. Η μπόρα αυτή πέρασε αρκετά γρήγορα θα έλεγα, ξανά γύρισε και ξανά ήμασταν για αρκετό καιρό ο ένας κοντά στον άλλον. Όχι σαν την αρχή αλλά σίγουρα ξέραμε ότι όσος καιρός και να περάσει που θα έχουμε να βρεθούμε, στην παραμικρή ανάγκη που θα έχει ο άλλος θα τον στηρίξουμε.
Αλλάξαν οι ζωές μας από την πρώτη μας γνωριμία μπήκαν έρωτες, αγάπες και λάθος επιλογές και από τους δυο ανάμεσα μας. Άλλες που έπρεπε να είναι όντως έτσι αλλά άλλες ακόμα και τώρα τις κατακρίνω γιατί κρύβουν έναν καλά κρυμμένο εγωισμό.
Υστέρα από 10 μήνες ήρθε και η δεύτερη κατάσταση. Λίγο άδικη θα έλεγα αλλά ειλικρινής ως την στιγμή που έπρεπε να πάω εγώ και να δω τι τρέχει; Τι έχει στραβώσει τόσο πολύ και αν κάπου ευθυνόμουν εγώ για όλο το θέμα. Η κατάληξη ήταν η ίδια, όπου υπάρχει συζήτηση και κατανόηση βγαίνει άμεσα μια κοινή λύση και πάντα είναι η πιο σωστή και η πιο αληθινή εν τελεί γιατί οι πλευρές έρχονται σε έναν συμβιβασμό κοινά, χωρίς να εμπλέκονται πολλοί εγωισμοί. Ήταν όλα καλά και πάλι, αρκετά καλά, πολλά γέλια, πειράγματα, αγάπες(πάντα φιλικές) και πάνω από όλα βλέμματα κολλητών ανάμεσα από όλα τα μικροκύτταρα του περιβάλλοντος στον ανθρώπινο οργανισμό. Λίγες βδομάδες μετρά είδα κάτι περίεργο στα social media, δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί από κοντά αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ κοντά μου, πολύ μαζί μου. Δεν άργησα όμως και εγώ να χάνω την αντοχή μου. Αποφάσισα για 3η φορά να δω τι συμβαίνει όντως. Μου αρκούσε μόνο μια κλήση για να δω ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει γνώμη, δεν έχει τίποτα σταθερό απλά μόνο μια αγάπη που ακόλουθα. Θα έλεγε ο καθένας έτσι πρέπει και συμφωνώ απολυτά. Αλλά πόσο θα αντέξει η αγάπη αν δεν είσαι ο εαυτός σου πραγματικά και απλά προσπαθείς να κάνεις τον άλλον χαρούμενο μόνο;
Δεν ήμουν πια έτοιμη να του πω “κοιτά να είσαι χαρούμενος”, ήθελα πια να με σέβεται σαν άνθρωπο, σαν κολλητή του στην σχολή όπως είχε πει εκείνες τις πρώτες μέρες, σαν όπως αξίζει στον καθένα μας. Δεν το είδα αυτό και μετά αλλάξαν πολλά μέσα μου. Είδα μια άλλη κοπέλα στα μάτια μου, είδα να λέω τέλος πρέπει να κοιτάξω να είμαι και εγώ καλά. Έχασα την εκτίμηση μου στο πρόσωπο του, δεν με ενδιαφέρει να του κάνω ούτε κακό αλλά ούτε και καλό πια. Μόνο να τον δω να τα βρίσκει όλα αυτά μπροστά του και να ωριμάζει πραγματικά όπως αρμόζει στην ηλικία που είναι.
Έτσι μέσα από αυτό το κείμενο θέλω να του δείξω ότι ήμουν πραγματικά έτοιμη να σταθώ δίπλα του, δεν το εκτίμησε και δεν πάλεψε αρκετά για πολλά πράγματα, μα είμαι σίγουρη ότι το βλέπει και του εύχομαι ότι καλύτερο στην ζωή του αλλά δεν τον θέλω πια στην δική μου. Ήταν ανάξιος να υπερασπιστεί στους γύρω του ανθρώπους αυτά που έλεγε σε μένα. Θα σε κρατάω πάντα μέσα μου και στο λέω φωναχτά. Όσο καιρό ήσουν κοντά μου {σε αγάπησα αρκετά κολλητέ μου}.
