Ευτυχία ή ευδαιμονία, κάτι παραπάνω από χαρά και ευχαρίστηση, ίσως το μέγιστο αγαθό. Μάλιστα, το μέγιστο, καθώς πρόκειται περί μιας ιδανικής κατάστασης η επίτευξη της οποίας συνεπάγεται την απόκτηση οποιουδήποτε άλλου αγαθού και πάθους. Η απάντηση του κάθε προσώπου στην ερώτηση ‘τι θες να γίνεις στη ζωή σου;’, είναι «θέλω να γίνω ευτυχισμένος». Συνεπώς, η ευτυχία αποτελεί αυτοσκοπό όλων μας.
Η ερώτηση όμως έχει ως εξής: «είναι κανείς πραγματικά ευτυχισμένος;». Ο άνθρωπος μονίμως προσπαθεί να εξασφαλίσει αυτήν την αίσθηση, όμως ποτέ δεν αποδέχεται ότι αυτό που βιώνει είναι και το ιδανικό. Αυτό θα μας έκανε να πιστέψουμε πως η ευδαιμονία αποτελεί στην ουσία μια ουτοπία. Το γεγονός αυτό οφείλεται στην απληστία που χαρακτηρίζει τη φύση του είδους μας.
Κι όμως, ίσως να είσαι ευτυχισμένος και δεν το γνωρίζεις. Απλώς δεν εκτιμάς τα όσα ήδη έχεις και μοχθείς όλο και για περισσότερα, όλο και για καλύτερα. Αξίζει μόνο να αναλογιστείς αν θα αντάλλαζες κάτι κεκτημένο αλλά σημαντικό με κάτι άλλο το οποίο αναζητάς. Για παράδειγμα, μπορεί να πιστεύεις ότι τα πλούτη φέρνουν την ευτυχία και ανήκοντας στη μεσαία τάξη να νιώθεις δυστυχισμένος. Θα αντάλλαζες όμως την υγεία σου ή τα αγαπημένα σου πρόσωπα με όλα τα πλούτη του κόσμου; Θα σε έκανε αυτό ευτυχισμένο;
Μη βιαστείς να απαντήσεις, κλείσε τα μάτια και συλλογίσου.
Είδες λοιπόν που τελικά ευτυχία είναι αυτό που ζούμε;
Λία Ορφανίδου