Έχεις νιώσει και εσύ αυτό το συναίσθημα της αγωνίας για δικαίωση και της πίκρας από την «αδικία»; Τότε… που ο ψυχικός κόσμος πληγώνεται ολέθρια, η επιθυμία για ζωή καταρρίπτεται και ορθώνεται ένα τείχος με σκοπό να προστατεύσει, το οποίο, όμως καταλήγει να φυλακίζει;
Αδικία.. Η μετάφρασή της; Μια πράξη ή ένας λόγος που επιβαρύνει κάποιον περισσότερο ή ευνοεί κάποιον λιγότερο συγκριτικά με κάποιον άλλο και σε αντίθεση με αυτό που θεωρείται δίκαιο. Ένα συναίσθημα που όλοι το νιώσαμε ή θα το νιώσουμε στο ταξίδι μας είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε επαγγελματικό και γενικότερα στην καθημερινότητά μας. Ένας αγώνας -άνισος ενίοτε- γεμάτος μάχες για όσα δικαιούσαι, για όσα αδίκως κατηγορήθηκες, για όσα θες να δώσεις, για όσα λαχτάρησες αλλά στερήθηκες, για όσα σου ανήκουν κι έβλεπες άπραγος να φεύγουν. Και μετά το τέλος της μάχης; Απογοήτευση, κούραση, προβληματισμοί και μια διαρκής αίσθηση αδικίας να ροκανίζει τον πολύτιμο χρόνο σου, πνίγοντάς σε σε ατέλειωτους μονολόγους. Όλα αυτά τα συναισθήματα καταλήγουν να ζητούν αποκλειστικότητα, κλέβοντας κάθε πιθανή αίσθηση ευχαρίστησης και φορτώνοντας παράπονα τη στάση σου προς τη ζωή.
Υπάρχει μια φράση που λέει: «Κάποιοι στη ζωή μας θα έρθουν για να μας ευεργετήσουν και κάποιοι για να μας αδικήσουν». Και οι δυο είναι εξίσου απαραίτητοι. Πώς θα μπορούσε άλλωστε η ζωή να είναι πάντα δίκαιη; Γίνεται όλοι οι άνθρωποι να έχουν τις ίδιες αξίες, τα ίδια ήθη και την ίδια αίσθηση δικαιοσύνης; Και γίνεται όλοι οι άνθρωποι να είναι δίκαιοι; Μέσα στη διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει τον κόσμο μας, η αδικία αδιαμφισβήτητα κάποια στιγμή θα χτυπήσει την πόρτα μας.
Κι αν επιθυμείς να συνεχίσεις αξιοπρεπώς με τον εαυτό σου το ταξίδι προς τη ζωή που σου έχει δοθεί, καλείσαι τα συναισθήματα αυτά να διαχειριστείς. Και ο πιο υγιής τρόπος σίγουρα δεν περιλαμβάνει επιθετικότητα, θυμό, εκδίκηση, νευρικότητα, εμμονή. Το να μένεις εγκλωβισμένος μέσα σε αυτά τα συναισθήματα είναι μια καταστροφή προς τον εαυτό σου, μια επίθεση σαν ένας καρκίνος που τρώει βαθιά τα σωθικά σου και που χρειάζεται άμεσα να καταπολεμήσεις γιατί φθείρει εσένα και μόνο.
Ο άνθρωπος που νιώθει αδικημένος και σκέφτεται συνεχώς την αδικία που του συνέβη και που δεν έπρεπε να του συμβεί. Ο άνθρωπος ο πληγωμένος που δε θέλει να αφήσει την εμπειρία πίσω του και για κάποιους λόγους θέλει να την κρατάει ζωντανή. Ο άνθρωπος που έχει ριχτεί στον αγώνα να διορθώσει το κακό, θεωρώντας πως αυτός μόνο είναι υπεύθυνος για τις πράξεις των άλλων και έχει προκαλέσει συμπεριφορές. Αυτός ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά ανελεύθερος. Αυτός ο άνθρωπος αρπάζεται από καθετί, στα πάντα ζητά δικαιοσύνη, καταλήγει να βράζει μέσα του, τρώγεται με τα ρούχα και τους γύρω ανθρώπους του και τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει τη ψυχή του. Και έτσι, στερείται κάθε χαρά και ηρεμία.
Και, όχι! Το μήνυμα που θέλω να εκφράσω δεν είναι να γίνεσαι έρμαιο της αδικίας, αυτή να την πολεμάς -πάντα.. Αλλά, για κανέναν μην αφήνεις ο θυμός, η οργή και η θλίψη να φωλιάζουν μέσα σου και τον άνθρωπο που σου φέρθηκε άδικα, με φθόνο ή κακία, μέσα σου έστω να τον συγχωρείς.
Κάπως έτσι κερδίζεται η πραγματική ελευθερία της ψυχής μας! Όταν μάθεις να εχθρεύεσαι την αδικία, αλλά όχι αυτόν που έχει υποπέσει σε αυτήν.. Όταν μάθεις να συγχωρείς και να προσπερνάς.. Όταν μάθεις πως η ψυχή σου τα χωράει όλα, και την αδικία και τις προσβολές και τα λάθη, και όχι μόνο τα χωρά, αλλά και τα αλλοιώνει και πάλι στέκεται ελεύθερη και περήφανη μπροστά στη ζωή! Δε χρειάζεται απελπισία.. Ανθρωπιά και μεγαλοψυχία χρειάζεται.. και στο τέλος, όλα αυτά θα δεις! Θα ελευθερώσουν εσένα.. Και μόνο εσένα! Δεν είναι εύκολο, το ξέρω.. είναι επιλογή σου όμως και η δύναμη της επιλογής είναι μέσα σου.
Μην παραιτείσαι από την Ελευθερία σου!
Προσπάθησε!
Η ζωή που σε περιμένει είναι η δικαίωση που αναζητάς!
Θεοδώρα- Νικολέτα Λωρίτη,
Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
