Είναι η πρώτη ανάσα, που παίρνει κανείς ερχόμενος στον κόσμο αυτό, το έναυσμα  για την ατέρμονη αναζήτηση  της ευτυχίας με αυτοσκοπό την αγάπη.  Την αγάπη, που βρίσκουμε σε εκείνη την αγκαλιά καταφύγιο, όταν αρχίζουμε  να κάνουμε τα πρώτα δειλά βήματα στη ζωή, την ίδια, που αναζητούμε ενώ ήδη βαδίζουμε στο δρόμο της κατάκτησης και της ολοκλήρωσης. Ανάμεσα στις πολυάριθμες μορφές ανθρώπων βρίσκεται κι αυτό «το άλλο μισό», που θα έρθει να συμπληρώσει κάθε κομμάτι, να γεμίσει κάθε κενό και να δώσει ζωή στην επιβίωσή μας. Καθώς όμως τα αμοιβαία είναι τόσο υπέροχα όσο και σπάνια, έρχεται η στιγμή, που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το καίριο ερώτημα ‘ευτυχία είναι όπου αγαπάς ή όπου σ’ αγαπούν;’

Ρομάντζο και μελόδραμα, μια διαχωριστική γραμμή και ένα σημείο αναφοράς.    Είναι οι άνθρωποι που σκέφτονται με λουλούδια ανθισμένα στους πνεύμονες τους και πεταλούδες μπλε στο στομάχι τους. Είναι και αυτοί που εισπνέουν τέφρα και εκπνέουν λεβάντες. Αυτοί, που στην όψη και μόνο ενός βιολιού με την χορδή του έτοιμη για την πρώτη ταλάντωση δακρύζουν.

Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό όν. Ακόμα κι αν γεννιέται και πεθαίνει μόνος, στη διάρκεια της ζωής του βρίσκεται σε μια ατέρμονη αναζήτηση επαφής και αλληλεπίδρασης με άλλα άτομα. Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής τη σήμερον ημέρα κάνουν όλο και περισσότερους ανθρώπους να αισθάνονται μόνοι. Η μοναξιά μπορεί να θεωρηθεί ψυχολογική διαταραχή. Υπάρχουν δύο μορφές μοναξιάς, η αντικειμενική μοναξιά που οφείλεται σε εξωτερικούς παράγοντες , στην πραγματική έλλειψη ανθρώπων και κοινωνικών σχέσεων, και η υποκειμενική μοναξιά.