Η διαρκής κίνηση και μεταβολή αποτελεί το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της πραγματικότητας. Τα πάντα αλλάζουν και μας παρασύρουν.

Της Εβελίνας Πρεβέντη

Αυτός ο κόσμος αρνείται πεισματικά πως υπάρχει ευτυχία. Πραγματική ευτυχία. Και αν αυτή υπάρχει, αυτός ο κόσμος, τη θεωρεί τόσο εφήμερη που ούτε θέλει να την πλησιάσει. Μέσα σε έναν φαύλο κύκλο καθημερινών συνηθειών, δυσκολιών, καταστάσεων, η ευτυχία έχει καταντήσει μια λέξη άπιαστη για τον καθένα ξεχωριστά. Έτσι βέβαια όπως την ορίζει και ο καθένας ξεχωριστά.

Από την Εβελίνα Πρεβέντη

Γιαγιά ή αλλιώς μάνα όλων μας, είσαι το πιο αληθινό σ’ αγαπώ που προς μεγάλη μου ντροπή ποτέ δε σου το αποκρίθηκα, απασχολημένη πάντα με κάτι και ποτέ με τίποτε τόσο ουσιαστικό όσο αυτό…

Μη με πας από το σπίτι, πήγαινε με αν θέλεις στο Θεό ή έστω σε κάποιο μέρος που να είναι θεϊκά, σχεδόν πανέμορφα, σχεδόν γιατί εμείς μπορούμε με μόνο εφόδιο τη σκέψη να τα κάνουμε όντως πανέμορφα, σα σε ζωγραφιά ερασιτεχνική που κρύβει μεγαλύτερη μαεστρία από κάθε άλλη ενός επιτυχημένου ζωγράφου… Μη με πας από το σπίτι, πήγαινέ με εκεί που η καρδιά κατοικεί και αισθάνεται σαν το σπίτι της. 

Την ψυχή του άλλου, δεν μπορείς να την φτάσεις ούτε δια ξηράς, ούτε δια θαλάσσης, Ο καθένας κρύβει μέσα του ένα βαθύ, καλά κρυμμένο θησαυρό, που καμιά φορά δεν τολμάει να τον αποκαλύψει ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Το πώς θα ερμηνεύσει ένας άνθρωπος μία κατάσταση, ποικίλλει από μυαλό σε μυαλό. Το πώς θα αντιδράσει. Τι θα του μείνει και τι στην τελική θα χάσει…

Μην κοιτάζεις τριγύρω σου, ούτε μπροστά σου και σίγουρα όχι πίσω σου. Καλύτερα κοίτα μέσα σου. Ανακάλυψε τι έχεις κατακτήσει, τι αισθάνεσαι, τι σημαίνει για σένα η κάθε κίνηση. Και ας είναι μικρή. Μην ψάχνεις αλλού, μην παιδεύεσαι ψαχουλεύοντας στις συμπεριφορές και στα συναισθήματα των άλλων, στις αποκρίσεις τους. Σίγουρα, αναζητώντας το πως νιώθουν οι άλλοι θα απογοητευτείς, θα λυπηθείς. Μπορεί και να χαρείς, αλλά είναι τόσο μεταβαλλόμενα τα συναισθήματα που κάποια στιγμή θα προβληματιστείς. Ψάξε τα δικά σου συναισθήματα, αν μπορείς να αισθανθείς, τι χρώματα κρύβει το μέσα σου.

Ζούμε σε μια εποχή όπου ‘πληγώνει’. Εποχή που κυριαρχεί το ψέμα, η αδιαφορία, η κοροϊδία, η αναξιοκρατία. Εποχή που οι αξίες καταρρέουν, υπάρχει αμφισβήτηση προτύπων και το κοινό όφελος εκμηδενίζεται, κυριαρχώντας υπερήφανο το ατομικό. Λέξεις όπως, το κέρδος, η εφήμερη δόξα, το βόλεμα, είναι κάποιες από αυτές που χαρακτηρίζουν τον 21ο αιώνα. Βλέπουμε πως, η πολιτική αναγκάζει τα άτομα ολοένα να απομακρύνονται καθώς οι εκπρόσωποί της ασχολούνται με δευτερεύοντα θέματα, υποσκάπτοντας τα σοβαρότερα που δεν αρμόζουν να βγουν στην επιφάνεια γιατί… θα κάψουν κόσμο!

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η απαιτητικότητα θεωρείται προνόμιο, αλλά δεν πρόκειται για τίποτε άλλο, παρά για έλλειψη. Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε τις απαιτήσεις μας τόσο δεδομένες, κάτι εντελώς φυσιολογικό και καθώς πρέπει. Απαιτούμε από τους γονείς, από τους φίλους, τον σύντροφό μας, τα παιδιά μας.

Ξέρεις, ίσως τελικά να μην μπορώ

να σου εκφράσω την αγάπη μου.

Να ορμάω συνεχώς, γιατί φοβάμαι.