Καθώς περνάτε μια οδυνηρή περίοδο, μπορεί να αντιμετωπίσετε ντροπή, ταπείνωση, οργή, απόγνωση, δυσαρέσκεια, περιφρόνηση, ενοχή, θυμό, αβεβαιότητα και φόβο. Δεν πρέπει να το περάσετε μόνοι σας. Η απομόνωση είναι μια μοναχική πορεία προς την κατάθλιψη. Οπότε, τι κάνετε με όλα αυτά τα συναισθήματά σας; Και δεδομένου ότι δεν φεύγουν από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά σας καταβάλλουν όλο το 24ωρο, τι κάνετε όταν νιώθετε έναν πόνο στο στομάχι; Από ποιον να ζητήσετε βοήθεια, αν όχι από το/τη σύντροφό σας που σας πλήγωσε;
Στην ψυχοθεραπεία έχει διαπιστωθεί ότι τα περισσότερα θύματα της προδοσίας, βρίσκονται σε αμηχανία να ζητήσουν βοήθεια. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ περίπλοκο. Χρειάζεστε χώρο για να επεξεργαστείτε ό, τι μπορείτε και να επιτρέψετε σε κάποιο κοντινό σας πρόσωπο να μοιραστεί ένα μέρος του πόνου σας. Ωστόσο, είναι δύσκολο να μην σκεφτείτε να το κρατήσετε μυστικό.
Σε ένα κρίσιμο στάδιο για εσάς ή στο άμεσο στάδιο μίας τέτοιας ανακάλυψης, ίσως μπείτε στον πειρασμό να ζητήσετε βοήθεια από όποιον μπορεί να είναι δίπλα σας και να κάνετε τα πάντα για να πάρετε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την απιστία με στόχο να απαλύνετε το άγχος σας, να μιλήσετε για τη θλίψη σας και να εξασφαλίσετε τελικά την επικύρωση για τις υποψίες σας. Δεν σας το συνιστώ. Ίσως το να μάθετε αν οι άλλοι γύρω σας γνωρίζουν κάτι για την απιστία, μπορεί να είναι χρήσιμο ή να σας δίνει επικύρωση, αλλά μπορεί επίσης να είναι και ταπεινωτικό. Δε θέλετε να μοιάζετε με το υστερικό θύμα που περνάει κρίση, γιατί δεν είστε ένα ανίσχυρο θύμα.
Να θυμάστε ότι μοιράζεστε πληροφορίες που δεν είναι μόνο δικές σας. Ανήκουν και σε άλλους ανθρώπους. Ανήκουν στο/στη σύντροφό σας και στους δύο σας ως ζευγάρι και σε οποιουσδήποτε άλλους που ενδεχομένως εμπλέκονται. Οι πληροφορίες συχνά μπορεί να διαρρεύσουν σε τρίτους που μπορεί να επηρεαστούν, όπως τα παιδιά, οι οικογένειες, οι συνεργάτες σας κ.λ.π.
Στη μέση αυτής της οδυνηρής κρίσης θα πρέπει να έχετε τουλάχιστον δύο έμπιστα δικά σας πρόσωπα, έτσι ώστε όταν ένα από τα δύο δεν είναι διαθέσιμα, θα μπορείτε να στραφείτε στο άλλο πρόσωπο που είναι κοντά σας. Τα έμπιστα πρόσωπα θα πρέπει να είναι άνθρωποι που σας εκτιμούν άνευ όρων. Μπορεί να είναι ένας φίλος, ένας μέντορας, οι γονείς σας, τα αδέλφια σας ή ένας άλλος συγγενής σας. Χρειάζεστε κάποιον για να σεβαστεί τον πόνο, τη θλίψη και την εμπειρία σας. Κάποιον που να μπορεί να σας ακούσει ελεύθερα και υποστηρικτικά και που δεν θα είναι επικριτικός σε εσάς ή το/τη σύντροφό σας. Και δεν θέλετε να δημιουργήσετε μια κουραστική, μονόπλευρη σχέση. Να τους ακούτε, αντί να τους μιλάτε μόνο εσείς για τον πόνο σας. Πρέπει επίσης να σεβαστούν τα όριά σας και να μην μοιραστούν αυτά που τους είπατε με άλλους.
Να θυμάστε ότι τα έμπιστα πρόσωπα δεν θα είναι εκεί για να σας σώσουν, ούτε μπορούν να πάρουν όλο τον πόνο σας γιατί χωρίς πόνο δεν θα έχετε την ευκαιρία να πενθήσετε και να εξελιχθείτε.
Υπάρχουν σίγουρα κάποια πρόσωπα με τα οποία δεν πρέπει να μοιραζόμαστε τέτοιου είδους εμπειρίες. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μοιραστείτε την εμπειρία σας με τα παιδιά σας. Μία καλή επιλογή είναι να προσεγγίσετε τα αδέλφια σας ή άλλα μέλη της οικογένειας. Ωστόσο, μπορεί να επιλέξουν να σας προστατεύσουν και να σας προφυλάξουν, αντί να σας επιτρέψουν να εξελιχθείτε μέσα από την εμπειρία σας. Οι γονείς μπορούν να γίνουν εξαιρετικά επικριτικοί και να μην είναι σε θέση να αντέξουν τον πόνο του παιδιού τους. Βέβαια, όλα εξαρτώνται από της σχέσης σας μαζί τους.
Δεν υπάρχει υποκατάστατο μιας μη επικριτικής και ασφαλούς σχέσης από τη σχέση με έναν ψυχοθεραπευτή που μπορεί να σας βοηθήσει να βρείτε το δρόμο σας μετά από αυτήν την καταιγίδα, καθώς το ταξίδι αυτό είναι μόνο δικό σας και κανενός άλλου.
Να θυμάστε, καθώς περνάτε από αυτή τη διαδικασία, ο πόνος σας και η αιτία του, θα μεταβληθούν και θα χαθούν. Μέχρι τότε, οι άνθρωποι που σας αγαπούν θα είναι δίπλα σας σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο.
Πηγή: http://PsychologyNow.gr
Επιμέλεια: http://toperiodikomou.gr
