Δε μπόρεσα ποτέ, ποτέ να καταλάβω…τους ανθρώπους. Τον τρόπο που αλλάζουν την κοσμοθεωρία τους, την ταχύτητα που μεταλλάσσονται, το φόβο τους να ξεγυμνώσουν την καρδιά τους, την ευκολία τους να ξεγυμνωθούν. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς και γιατί επιτρέπουν σε άλλα ανθρώπινα πλάσματα να επεμβαίνουν στη ζωή τους και να την αλλάζουν δραματικά και αμετάκλητα. Οι Άνθρωποι…πληγωμένοι και μη, ειλικρινείς και όχι. Άνθρωποι που αγάπησαν, άνθρωποι που αγαπήθηκαν, άνθρωποι που είχαν την τύχη να τα ζήσουν και να τα νιώσουν πραγματικά και τα δύο. Πώς και γιατί;
Δε μπόρεσα να καταλάβω πώς κι εγώ έγινα αυτό που έγινα. Πώς κατάφερα, με τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν, να αντιμετωπίζω έτσι τις διαπροσωπικές σχέσεις. Και πώς άλλοι, στη θέση μου, έμαθαν να αντιλαμβάνονται τη ζωή τους διαφορετικά. Πώς, μετά την αγάπη που έδωσαν και δεν πήραν πίσω, δεν έχουν άλλη για κανέναν. Πώς, μετά τον έρωτα, έρωτας δεν θα υπάρξει. Πώς προδόθηκαν από φίλο και πως φίλο δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν άλλο να γίνει.
Πώς και γιατί; Όταν δίνονται τόσες ευκαιρίες να ξανανιώσεις, να αγαπηθείς ξανά, να ζήσεις. Γιατί φοβούνται, γιατί κάνουν πίσω, γιατί συμβιβάζονται με τα μέτρια ή ακόμη και τα ανύπαρκτα. Γιατί δε μιλούν για τα βιώματά τους, για την ραγισμένη τους καρδιά, για τα σωστά τους λάθη, για το παρελθόν τους. Αφού κάπου, κάπως, κάποτε θα βρεθεί κάποιος, άξιος εμπιστοσύνης, κάποιος να ξέρει πώς να συνδυάσει όλα τους τα ελαττώματα και να τα κάνει πλεονεκτήματα, να τα κάνει εφόδια για μια αξιόλογη αλλαγή. Να τα συλλέξει στη βαλίτσα της ζωής και πακετάροντας τα, να λέει »Ξέρω εγώ πώς και γιατί. Ξέρω εγώ», και να παραδίδει τις αποσκευές έτοιμες για τη συνέχεια του ταξιδιού..!
Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται; Πώς το επιτρέπουν αυτό στον εαυτό τους;
~Νίκη Λούσια
